Son dilek.

Tek bir dilek hakkın olsaydı ne dilerdin? Yaptığın bir şeyi geri almayı mı ya da yapamadığın bir şeyi yapma cesaret ve kabiliyetine sahip olmuş olmayı herhalde, değil mi? Hep öyleyiz çünkü, hep bir şeylerin pişmanlığını yaşarız. Mutlu anılar bile gözyaşı akıtan bozuk musluklarımıza çekiç darbesidir bazen. Ben hep özlem duygusuyla sorun yaşamışımdır, onu hissedemediğim için olsa gerek. Hani sevdiğim insanlar var, tabii ki de var. Dostlarıma, aileme ve şehrime aşığım ben biliyorum, sorunum özleyememekti. Elbette ki uzaktayken yanımda olmalarını istedim, ancak bu özlem miydi? Bilmiyordum, daha çok bir tutku gibi geliyordu bana. İnsanların özlemi benimkinden farklıydı, gerçi insanların çoğu şeyi genelde benimkilerden farklıydı. Özlesem de özlediğimi bilmiyorumdur belki de diye düşünürdüm, ta ki bu seneye kadar. Özlem buydu sanırım, "keşke yanımda olsalar" yerine kalbimin bana "GERİ DÖNMEK İSTİYORUM" diye çığlık attığını duyar gibiydim göğsüm yumruklar savururken o. Sanırım öğrendim, yalnızlık öğretti bana özlemi belki de. Keşke öğrenmeseydim, keşke hep o şımarık ufak kız olarak kalsaydım. Büyümek istemedim ben, Peter Pan dileğine kavuştu, peki ya ben?